Delwedd symudol a phortread sain o'r naws; trawiadau mewn rhannau o'r ymennydd â ffocws sy'n arwain at aflonyddwch synhwyraidd, corfforol ac emosiynol, weithiau'n rhybuddio am drawiadau dirdynnol a all ddigwydd. Wedi'i hadrodd trwy leisiau unigolion sy'n profi'r ffenomenau hyn, mae'r ffilm yn darparu trafodaeth agos-atoch ar y gwahanol fathau o naws a brofwyd, y stigma cymdeithasol sy'n gysylltiedig â'r rhain a'r effaith gadarnhaol bosibl y gall ei chael ar fynegiant artistig.

Yn gaeth mewn arwahanrwydd dystopig, mae Susanne (Hanna Schygulla) a'i merch (Anja Schneider) yn olrhain yr edefyn olaf sy'n eu cysylltu - llinell ffôn - trwy daith swreal o ofnau ac atgofion, gan rasio i ddod o hyd i'w gilydd ar ben arall y llinell.

Gyda thraddodiad adrodd straeon llafar unigol Sámi o joik yn ei ganol, mae ÁHKUIN yn alwad-ac-ymateb gweledol a cherddorol rhwng mam-gu a’i disgynyddion. Mae cyfweliadau archifol a joik Maarit-áhkku (mam-gu Sunná Máret Nousuniemi) yn dadsyllu fel edefyn cysylltiol dros amser, gan wahodd y gwyliwr trwy borth i'r gornel hon o Sápmi. Yma, mae rhythmau amser yn cael eu gosod gan y tasgau dyddiol a sicrhaodd oroesiad y rhai a ddaeth o'r blaen; mae gorchwylion gweddol gyffredin — cario dwfr o'r afon, gosod y sawna, berwi mêr esgyrn ceirw — yn cynyg rhoddion cof, cerddoriaeth, a gwybodaeth Gynhenid.


Fel mewn cymunedau brodorol ledled y byd, mae gwladychu wedi llywio hanes diweddar Sámi yn ddwfn trwy straeon colled. Gan dynnu ysbrydoliaeth esthetig o ffynonellau mor amrywiol â duodji (gwaith llaw Sami a systemau gwybodaeth seiliedig ar y tir), gwaith David Lynch, Matriarkaatti (Matriarchy) Pauliina Peodoroff, a chelf gymunedol â ffocws amgylcheddol Niillas Holmberg, Jenni Laiti ac Outi Pieski, mae ÁHKUIN yn cyflwyno drama swynol ond eto’n rhoi gwersi newydd sbon ar gyfer Sámi ac yn rhoi gwersi newydd sbon iddi.